W dniu 11 kwietnia 1962r Przewodniczący Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki zarządzeniem nr 74 powołał organizację noszącą nazwę Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe. Przedstawiając historię WOPR nie sposób pominąć początków Ratownictwa Wodnego w naszym kraju sięgając do okresu możliwie najwcześ-niejszego. Pierwsze zorganizowane nauczanie pływania zorganizowano w starożytnym Rzymie. Pływanie traktowane było jako jeden ze środków prowadzących do prawidłowego rozwoju fizycznego. Starożytnych czasów sięgają też zapisy o ratowaniu życia ludzkiego.

W 1767 roku powstało w Amsterdamie "Towarzystwo Ratowania Ludzi Utopionych". Było to na ten czas pierwsze tego typu towarzystwo na świecie. W 1775 roku z inicjatywy ks. A. Czartoryskiego wydano w Warszawie pierwszą w języku polskim broszurę o ratowaniu ludzi. Najstarszym jednak polskim źródłem jest zapis z 1604 roku o ufundowania w Sandomierzu przez Hieronima Gostomskiego klasztoru i szpitalika. Zakonnicy tego klasztoru mieli między innymi za zadanie niesienie pomocy ofiarom Wisły.

Pod koniec XVIII wieku powołano w Krakowie Pogotowie Ratunkowe dla tonących, a w 1820 roku we Lwowie wydano książkę pt. "Nauka i sztuka pływania". W 1839 roku na terenie Królestwa Polskiego wydano przepisy, na podstawie których resuscytacja (ożywienie) uzyskała status prawny.

Pierwszą organizacją na ziemiach polskich było powstanie w 1898 roku w Kaliszu Towarzystwa Ratunkowego pod nazwą "Cesarskie Towarzystwo Ratowania Tonących". Data ta jest uznawana za narodziny ratownictwa w Polsce. W porozumieniu z Towarzystwem w 1902 roku w Kaliszu wydano podręcznik pt. "Jak ratować tonących", gdzie obok typowo lekarskich wskazówek udzielania pierwszej pomocy zamieszczono osiem przepisów na korzystanie z kąpieli.

W 1908 roku działało w Warszawie Petersburskie Towarzystwo Ratowania Tonących, które niosło pomoc wszystkim korzystającym z wody w rejonie Warszawy. W 1910 roku została powołana do życia Międzynarodowa Federacja Ratownictwa, której obecna nazwa brzmi "Międzynarodowa Federacja Ratownictwa i Sportów Użytkowych" w skrócie FIS z siedzibą w Madrycie.

W 1926 roku Polski Związek Pływacki powołał Komisję ds. Ratownictwa Wodnego z siedzibą na Śląsku w Siemianowicach. W 1927 roku Komisja ds. Ratownictwa Wodnego działająca przy Polskim Związku Pływackim ogłosiła dzień 29 czerwca Dniem Ratownika.

W 1952 roku Ratownictwo Wodne weszło do programów szkolenia studentów Warszawskiej Wyższej Uczelni Wychowania Fizycznego.W następnych latach Ratownictwo Wodne zostało już ujęte w programie nauczania studentów wszystkich uczelni Wychowania Fizycznego w kraju.

Autentyczny koncepcyjny rozwój Ratownictwa Wodnego w Polsce rozpoczął się jednak dopiero w 1958 roku. Autorem, który zapoczątkował wówczas publikację z zakresu ratownictwa jest doc. dr hab. Mieczysław Witkowski z Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W tymże roku zorganizowany został pierwszy kurs instruktorów Ratownictwa Wodnego w Katowicach. Przekazywane były oficjalne komunikaty o stale rosnącej liczbie utonięć.

W 1959 roku utonęły 1133 osoby, w tym co 4 wypadek utonięcia to dzieci i młodzież do lat 18. Wówczas właśnie zrodziła się potrzeba stworzenia służby ratowniczej. I tak powstała idea utworzenia WOPR. Za "chrzestnego ojca" naszej organizacji uznaje się redaktora Tadeusza Olszańskiego, który w tamtych latach był znanym działaczem sportu pływackiego. W skali kraju ukazują się różne artykuły na temat potrzeby utworzenia jednolitej organizacji, której głównym celem będzie ratowanie życia ludzkiego na wodach. Przewodniczący Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki w dniu 11 kwietnia 1962 r. wydał zarządzenie nr 74 powołujące WOPR jako organizację regulaminową, ustalając również tymczasowy regulamin organizacji. W latach 1964 - 1965 trwała ożywiona dyskusja w prasie i radiu, czy WOPR ma być samodzielną organizacją czy też nie.

Po wielu staraniach działaczy odbył się w dniach 6 i 7 listopada 1965 roku I sejmik WOPR w Poznaniu. Podczas sejmiku wszechstronnie przedyskutowano profil i zakres działania przyszłej organizacji. Wybrano jej władze centralne w składzie 12 - osobowym. Powierzono tej grupie działaczy zadanie opracowania statusu uzyskania osobowości prawnej i utworzenia nowej specjalistycznej organizacji noszącej nazwę Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe.

W wyniku usilnych starań opracowano statut i na mocy decyzji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z dnia 9 października 1967 r. WOPR uzyskało osobowość prawną.

Lata 1965 - 1969 były okresem wytężonej pracy organizacyjnej, propagandowej oraz szkoleniowej. Wydano niezbędne dokumenty w postaci regulaminów, instrukcji i programów szkoleniowych. Opracowano projekt programu działania na okres lat 1969 - 1973 przedstawiając go I Krajowemu Zjazdowi WOPR, który odbył się 20 kwietnia 1969 roku w Warszawie. Podczas zjazdu WOPR wytyczono zasadnicze kierunki działania, określono rolę i zadania WOPR i jego terenowych ogniw.

WOPR przejęło wszystkie sprawy związane z Ratownictwem Wodnym od Polskiego Związku Pływackiego. Rozpoczęto na szeroką skalę szkolenie ratowników i instruktorów ratownictwa.

Początek działalności Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego to zaledwie liczba 6021 członków organizacji w skali kraju w 1962 roku. W następnych latach nastąpił dynamiczny rozwój organizacji. W 1984 roku liczyła ponad 70 tysięcy członków. Po transformacji ustrojowej w 1998 roku było nas w skali kraju 62 481 członków. W 1970 roku WOPR stało się członkiem Międzynarodowej Federacji Ratownictwa i Sportów Użytkowych. WOPR stanowi formę bezinteresownej służby społecznej, której nadrzędnym celem jest zapewnienie warunków bezpieczeństwa na wodach śródlądowych, morskich i przybrzeżnych.

Kiedy rozpoczynano działalność WOPR na początku lat 70. dużym problemem było uzyskanie silnika, łodzi czy dotacji finansowej. Jednak te problemy nikogo nie zniechęcały i prowadzono działania profilaktyczne. Tematyką zebrań były następujące zagadnienia:

Rok 1982 przypadł na bardzo trudny czas. Zdarzenia polityczne, jakie miały miejsce w naszym kraju w poważnym stopniu zaważyły również na działalności WOPR. Pomimo trudności organizacja działała nadal poprzez aktywne zaangażowanie, ofiarność i bezinteresowność w społecznym działaniu na rzecz poprawy stanu bezpieczeństwa na wodach. Organizowane były kursy Sternika Motorowodnego oraz kursy Młodszego Ratownika i Ratownika Wodnego. Przeprowadzane były także pogadanki w szkołach na temat bezpieczeństwa na wodzie.

Co roku organizowana jest przez członków WOPR nauka pływania dla młodzieży, prowadzone są także pogadanki dla dzieci i młodzieży oraz wczasowiczów o bezpieczeństwie na wodzie.

Ratownictwo